Het is een mythe dat rouw na een eerste jaar na overlijden van een dierbare als sneeuw voor de zon verdwijnt en verwerkt is. Toen mijn eerste grote liefde totaal onverwachts overleed als gevolg van een ongeval, hoorde ik vaak vanuit mijn omgeving: “Als dat eerste jaar maar voorbij is en je alle seizoenen en feestdagen een keer hebt gehad, dan zal je zien dat het een stuk beter gaat”. Het klinkt gek, maar ik stelde me daar helemaal op in. Aan het einde van dat jaar zou de wereld een stuk lichter voelen.

De teleurstelling was enorm, toen het tegendeel waar bleek. Het “gat” voelde alleen maar groter en groter en mijn twijfel groeide. Rouwde ik wel goed? Er werd mij een rouwmodel voorgelegd, dat uitging van een aantal fases die ik volgordelijk zou doorlopen: Fase 1: Ontkenning · Fase 2: Woede · Fase 3: Onderhandelen · Fase 4: Depressie · Fase 5: Aanvaarding. Ik herkende ze stuk voor stuk, maar daar was alles mee gezegd, want de fases buitelden allemaal over en door elkaar heen. Wat ging er mis? Ik was zo druk met rouwen en verwerken, maar ik schoot amper op.

Wat ben ik blij dat de rouwtheorieën van nu na diepgaande onderzoeken het verwerken achter zich laten en in plaats daarvan spreken van verweven. Het is immers onmogelijk om alle emoties rondom het overlijden van een dierbare een plaatsje te geven en verder te gaan met je leven alsof er niets is gebeurd, op die ene zwarte bladzijde van dat jaar na. De dierbare is weliswaar overleden, maar leeft voort in grote en kleine herinneringen, een leven lang in de levens van diegenen die de overledene achterliet. Dàt is de insteek van mijn rouwcoaching. Heb jij te maken met rouw en heb je het idee, dat je daar wel wat hulp bij kunt gebruiken? Neem vrijblijvend contact met mij op.